پارکينسون بعد از آلزايمر به عنوان دومين بيماري شايع و پيشرونده  تخريب سيستم عصبي در بزرگسالان مطرح است. این بیماری که در افراد بالای ۵۰ سال بروز می نماید، یکی از علل شایع ناتوانی در سالمندان است. مشخصه نوروپاتولوژی این بیماری تخریب سلول های تولید کننده دوپامین موجود در ماده سیاه مغز میانی است ولی علائم این بیماری زمانی مشاهده می شود که با از بین رفتن حدود ۸۰ درصد سلول های تولید کننده دوپامین در مغز میانی، انتقال عصبی در عقدههای مغز دچار اختلال شود. کندی حرکات، سفتی عضلات، لرزش، اختلال تعادل، ضعف قدرت عضلانی، به ویژه ضعف عضلات اندام تحتانی از مهمترین نشانه ها و عوارض بیماری پارکینسون است که با کاهش پیش رونده در عملکرد حرکتی همراه می باشد. ضعف قدرت عضلانی یکی از علائم شایع در بیماری های سیستم عصبی مرکزی از جمله پارکینسون می باشد که دو طرف بدن را درگیر کرده و با افزایش سرعت حرکت اندام ها به خصوص در مراحل پیش رفته بیماری افزایش می یابد. کاهش قدرت عضلات اندام تحتانی در ترکیب با سایر عوامل داخلی و مرکزی ضعف تعادل، عامل تشدید کننده خطر افتادن در این بیماران سالمند می باشد. افزایش خطر افتادن در این بیماران سالمند منجر به شکستگی، دررفتگی مفصل، خون ریزی و آسیب جدی بافت نرم می شود. در بیان علت ضعف عضلانی در بیماران پارکینسونی بعضی از مطالعات اثرات مرکزی یا تخریب ارگان های مغزی را علت دانسته و بسیاری دیگر بی تحرکی و کاهش فعالیت بدنی که به دنبال بیمای ایجاد می شوند را از دلایل بروز این مشکل می دانند. شواهد بسیاری حاکی از اثر مثبت فعالیت جسمانی بر عوارض و مشکلات بیمای پارکینسون وجود دارد. تاکنون برنامه های تمرینی متفاوتی شامل تمرینات کششی، هوازی و مقاومتی در درمان این بیماری انجام گرفته است؛ در این راستا تحقیقات نشان داده است که ورزش در آب می‌تواند به عنوان یک روش درمانی مفید و مؤثر در جهت بهبود قدرت عضلات پایین تنه در بیماران مبتلا به پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد.