دیابت بارداری به اختلال متابولیکی که به دلیل عدم تحمل کربوهیدرات ها طی بارداری ایجاد یا برای اولین بار تشخیص داده شود و منجر به افزایش گلوکز خون گردد، گفته می شود. این اختلال زمانی رخ می دهد که حداکثر ترشح انسولین در بدن مادر باردار نتواند با مقاومت انسولین بدن وی تطابق پیدا کند، به دنبال چنین رخدادی مادر و جنین هر دو در معرض افزایش قند خون (هیپرگلیسمی) هستند که خود منجر به آسیب هایی نظیر افزایش فشارخون و مسمویت بارداری در مادر و افت قند خون جنینی می گردد. این اختلال که همواره با عوارض مادری و جنینی در دوران قبل و بعد از زایمان همراه می باشد، می تواند باعث افزایش خطر ماکروزومی (تولد نوزاد با وزن بیش از ۴۰۰۰ گرم)، صدمات حین زایمان مثل دررفتگی شانه، شکستگی های استخوانی، فلج های عصبی، هیپوگلیسمی (کاهش شدید قند خون) نوزاد، خطر ابتلا به عدم تحمل گلوکز و چاقی در بزرگسالی برای کودکان متولد شده از این مادران گردد و با عوارض شدید دیگر نظیر مسمویت حاملگی، پارگی زودرس پرده های جنینی، زایمان زودرس (وقوع علائم زایمانی قبل از ۳۷ هفته کامل بارداری)، سزارین، افزایش حجم مایع آمنیون به بیش از ۲۰۰۰ میلی متر و کمی وزن زمان تولد همراه می باشد. همچنین دیابت بارداری، پیشگویی کننده بیماری هایی مانند چاقی، افزایش فشارخون، بیماری های کلیوی و دیابت در جنین می باشد.
با توجه به موارد گفته شده شناخت عوامل موثر بر دیابت بارداری به منظور پیشگیری از ابتلا و عواقب آن ضروری می باشد. عوامل متعددی می تواند با دیابت بارداری در ارتباط باشد از جمله سن، نمایه توده بدنی نامناسب، سابقه دیابت در افراد درجه یک خانواده، تعداد بارداری، سابقه تولد نوزاد ماکروزوم، چند قلویی یا سابقه آن و سابقه سقط مکرر که در این میان رابطه سن، نمایه توده بدنی و تعداد بارداری قوی تر از بقیه است.