اختلالات خوردن می توانند بیماری های روانی مهلکی باشند. گمان می رود ۸ میلیون آمریکایی- ۷ میلیون زن و ۱ میلیون مرد- مبتلا به این اختلال باشند. از هر ۲۰۰ زن آمریکایی، یک نفر مبتلا به بی اشتهایی عصبی است. مشخصه این اختلال ترس غیرمعمول از چاقی و رژیم گرفتن غیرضروری است، نه بخاطر کاهش وزن بلکه به خاطر دست یافتن به حالت فرار شادمانی. از هر ۱۰۰ زن آمریکایی، ۲ تا ۳ نفر مبتلا به پراشتهایی عصبی هستند. پراشتهایی عصبی اختلالی است که در آن فرد مقدار زیادی غذا را در مدت کوتاهی مصرف می کند و متعاقبا آن را از طریق استفراغ یا سایر روش ها بیرون می ریزد. مشخصه اختلالات خوردن افراط و تفریط است. مصرف غذا می تواند در دامنه ای از عدم مصرف تا مصرف افراطی قرار گیرد؛ واکنش ها نسبت به کاهش یا افزایش وزن می تواند فاجعه بار باشد؛ و سلامتی می تواند به موجب کاهش یا افزایش بیش از حد وزن به خطر بیفتد. زندگی کردن با یک فرد مبتلا به اختلال خوردن می تواند چالش برانگیز باشد. چرا که طرف مقابل غالبا فقط این نشانه های افراطی را می بیند و طبیعتا نگرانی خود را بر فعالیت خوردن متمرکز می سازد. با این وجود، اختلال خوردن بیشتر با احساسات نسبت به خود، بدن خود و خودکنترلی ارتباط پیدا می کند نه کالری و غذا. ممکن است فرد تلاش کند به تنهایی با این چالش مقابله کند، با این گمان که کنترل وزن کلید عزت نفس و هویت به حساب می آید. 
به طور کلی، دو نوع اختلال خوردن وجود دارد. یکی بی اشتهایی عصبی است، که در آن یک زن مقدار خیلی زیادی غذا مصرف می کند و سپس آن را از طریق استفراغ، تنقیه، مسهل ها، یا ادرارآورها پس می دهد. ممکن است زنان مبتلا به پراشتهایی عصبی سراغ قرص های رژیمی یا داروهای خیابانی مثل مت آمفتامین نیز بروند تا بدین وسیله متابولیسم بدن خود را تسریع کنند. یک زن مبتلا به بی اشتهایی می تواند مبتلا به پراشتهایی نیز تشخیص داده شود و یک زن مبتلا به پراشتهایی می تواند مبتلا به بی اشتهایی تشخیص داده شود درصورتی که وزنش پایینتز از ۸۵ درصد وزن مورد انتظار برای سن و قدش بیاید.
اختلالات خوردن پیچیده بوده و می توانند خیلی جدی باشند؛ در میان همه اختلالات روان پزشکی، بیشترین میزان مرگ ناشی از اقدام به خودکشی مربوط به افراد مبتلا به این اختلالات است. افزون بر این، تقریبا ۲۰ درصد افراد مبتلا به اختلالات خوردن غالبا به موجب بیماری های  کلیوی جان خود را از دست می دهند. اختلالات خوردن غالبا در نوجوانی شروع می شوند اما در اواخر بزرگسالی یز می توانند بروز پیدا کنند. بخصوص اینکه، پرخوری می تواند در دوره بزرگسالی به موجب استرس اتفاق بیفتد. بیشتر مبتلایان را زنان تشکیل می دهند. 

درمان کردن بی اشتهایی یا پراشتهایی

درمان فرد مبتلا به اختلال خوردن شامل مراحل زیر است:
- برگرداندن فرد به وزن مناسب.
- درمان مسائل روانی وابسته به اختلال خوردن ( مثل اضطراب، افسردگی، اختلال وسواس فکری- عملی، یاتروما). 
- کاهش دادن یا حذف کردن افکاری که منجر به اختلال خوردن می شوند و جلوگیری از بازگشت.
هرچه اختلالات خوردن زودتر تشخیص داده شوند و تحت درمان قرار بگیرند، نتیجه بهتری حاصل خواهد شد.