بازی، فعالیتی طبیعی، لذتبخش، شگفت انگیز، پررمز و راز و وسیله ای برای بیان احساسات، برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکارکردن آرزوها و خودشکوفایی می باشد. بازی در رشد شخصیت کودکان، بسیار مهم است. کودکان از طریق بازی، مهارتهای جدیدی می آموزند و می توان به نکات مثبت و منفی شخصیت آنان وهمچنین مشکلات شان پی برده و در جهت درمان و اصلاح مشکلات رفتاریشان اقدام نمود. در بازی، کودک از محدودیتها آزاد است. او بدون ریسک شکست، تجربه ای از بازی دارد زیرا خودش قوانین آن را می سازد. کودکان از طریق بازی، توانایی حل مشکلات خود را پیدا می کنند و می توانند به وسیله  آن، اعتماد به نفس و روحیه  استقلال طلبی را در خود پرورش دهند. بازی، وسیله ایست طبیعی برای کودک جهت ابراز و بیان خود.

بازی کردن برای کودک، مساوی است با صحبت کردن برای یک بزرگسال. بازی و اسباب بازی، کلمات کودکان هستند. برای درک بیشتر دنیای کودکان، ‌باید آنان را هنگام بازی مورد مشاهده قرار داد زیرا از طریق بازی، احساسات، ناکامیها و اضطرابهای خود را بیان می دارند و با دنیای پیرامونشان ارتباط برقرارمی کنند. آنان ممکن است نتوانند به وسیله کلام و گفتار، احساسات و افکارشان را بازگو کنند اما از طریق بازی، قادرند داستان بسازند، آن را بسط دهند و راهی برای بیان مشکلاتشان بیابند. بازی کودکان فقط برای تفریح نیست، بلکه آن را جدی ترین کار کودکان باید قلمداد کرد زیرا فعالیتی قابل ارزش‌یابی و یک روش طبیعی یادگیری است. کودک از طریق بازی، تجربه و آزمایش می کند، نتیجه می گیرد و می آموزد. بازی، قدرت ابداع، ابتکار و تمرکز را در کودک، می پروراند و در کشف رابطه  میان اشیاء و آنچه پیرامون اوست، یاری اش می دهد. بازی به کودک کمک می کند تا دنیایی را که در آن زندگی می کند، بشناسد، بفهمد، اداره کند و میان واقعیت و تخیل، تفاوت قائل شود. بنابراین از ارزش درمانی زیادی برخوردار است. امروزه بازی، جایگاه خود را در تشخیص مسائل و مشکلات روانی کودکان و درمان آنها پیدا کرده است.

بازی درمانی می تواند برای کودکان دارای مشکلات رفتاری همچون پرخاشگری، استرس، کمبود عزت نفس، ناسازگاریهای اجتماعی، اضطراب و کمبود اعتماد به نفس، مفید باشد. همچنین کودکانی که مورد ضرب و شتم و آزار جنسی قرار گرفته اند، می توانند از طریق بازی درمانی، به پالایش فکری خود پرداخته و تا حد زیادی به آرامش و بهبودی برسند.

توصیه هایی به پدر و مادران در مورد بازی کودکان:
- به بازی کودکان اهمیت دهید زیرا زندگی آنان در بازی، شکل واقعی به خود می گیرد.
- با دقت در تفکرات خالق و پویایی کودکان در حال بازی، با شخصیت آنان آشنا شوید.
- در بازی کودکان دخالت نکنید اما راهنما و کمک کننده خوبی باشید.
- با همبازی شدن با کودکان، راه دوستی را بازکنید.
- کاری کنید که بازی به صورت تجربه ای لذتبخش در ذهن کودک باقی بماند.
- برای متوقف کردن بازی کودکان، امر و نهی نکنید.
- مراقب باشید که محیط بازی، موجب آسیبهای جسمی، فکری و یا روانی کودک نشود.
- در انتخاب نوع بازی، به سن، جنس و تواناییهای فرزندتان توجه کنید.
- از محدودکردن کودک هنگام بازی بپرهیزید.
- اگر در حضور فرزندتان با وسایل موجود در خانه برای او اسباب بازی ماشین، عروسک و... بسازید، ارتباط عاطفی میان شما و او تقویت خواهد شد.
- در محیطهای بازی گروهی همچون زمین بازی در پارکها، اجازه دهید کودکان با یکدیگر همبازی شوند و از وارد شدن به محیط بازی آنان بپرهیزید.