پردازش لبه ای رویکردی جدید در پردازش ابری، با ویژگی هایی مانند کاهش تاخیر برنامه های تعاملی، کاهش ازدحام شبکه و افزایش مقیاس پذیری زیر ساخت است. همه دستگاه های موجود اعم از کارگزارهای کوچک، مسیریاب های شبکه، مدخل ها، نقاط دسترسی، آنتن های فرستنده- گیرنده شبکه تلفن همراه و حتی تلفن های همراه می توانند یک گره پردازشی در رویکرد پردازش لبه ای باشند. در رویکرد پردازش لبه ای، حجم چشمگیری از منابع پردازشی و ذخیره سازی در نزدیکی دستگاه های کاربر و حسگرهای محیطی قرار می گیرند. به طور کلی پردازش لبه ای بیشتر از آنکه جایگزین پردازش ابری باشد، تلاشی برای گسترش و توانمندسازی آن است. 
معماری
قبل از پیدایش مفهوم پردازش لبه ای در اینترنت اشیا، در اکثر کاربردهای مبتنی بر ابر مرکزی، برنامه به دو بخش کاربر و کارگزار تقسیم می گردید. به عبارت دیگر، تنها دو سطح پردازشی با قدرت متفاوت در معماری سنتی پردازش ابری وجود داشت. دستگاه های انتهایی واقع در سطح اول، با توجه به توان پردازشی خود قسمتی از اجرای برنامه را بر عهد می گرفتند و ابر مرکزی با توان ذخیره سازی و پردازشی بالا، در سطح دوم قرار داشت. مشکل اصلی این معماری در بسیاری از کاربردها، توان پردازشی ناکافی دستگاه های سطح اول و هزینه بالای دسترسی به ابر از جهت تاخیر و پهنای باند مورد نیاز بود. با ظهور رویکرد پردازش لبه ای و ایجاد سطح دیگری از قدرت پردازشی در بین دستگاه های کاربر و ابر مرکزی، این نیازها تا حد مناسبی پاسخ داده شدند. از این رو، در بسیاری از کاربردها مانند اینترنت اشیا به استفاده از این معماری جدید روی آورده شد. پردازش لبه ای می تواند ویژگی هایی نظیر زمان اجرا، تاخیر ارتباط و ازدحام کمتر در شبکه و از طرف دیگر قدرت پردازشی بالاتر را به قابلیت های پردازش ابری اضافه کند. از ویژگی های اصلی پردازش لبه ای با توجه به کاربردهای مختلف می توان به این موارد اشاره کرد: بهبود ترافیک شبکه گسترده، بهبود خدمت رسانی در همه نقاط، کاهش تاخیر ارتباط، مقیاس پذیری و خدمات مکان محور اشاره کرد.