در سال های اخیر، اینترنت با اتصال میلیون ها شی ( با اندازه، قابلیت، قدرت پردازشی و محاسباتی متفاوت) در سطح جهانی به طور شگرفی تکامل یافته است و در ادامه این روند، اینترنت سنتی در شبکه ای فراگیرتر به نام اینترنت اشیاء ادغام می شود. در اینترنت اشیاء، اتصال تجهیزات حسگر توسط یک زیرساخت ارتباطی فراهم شده و داده های آنها توسط یک واحد پردازش (معمولا روی ابر) مورد تحلیل، تصمیم گیری و اقدام قرار می گیرد. در توسعه اینترنت اشیاء چالش های متعددی وجود دارد: تجهیزات اینترنت اشیاء معمولا متکی به باتری های کوچک با ظرفیت محدود هستند و تنها برخی از آنها به شبکه برق متصل می باشند. به عنوان مثال، در کاربردهایی که از گره های اینترنت اشیاء برای جمع آوری داده های زیست محیطی استفاده می شود، بسیاری از گره ها در مکان های سخت یا دوردست مسقر شده اند. از این رو، هزینه تعویض باتری، یا جایگزینی گره ها ممکن است سنگین تر از مزیت جمع آوری داده ها توسط آنها باشد. از طرفی از بین رفتن گره به علت اتمام انرژی ممکن است منجر به فروپاشی کل معماری شود. از آنجایی که انتظار می رود گره ها برای مدتی طولانی بدون جایگزینی باتری و به طور مستقل سرویس دهند، مسئله سرویس دهنده، مسئله صرفه جویی و بهره وری انرژی یک نیاز کلیدی برای اینترنت اشیاء می باشد. اخیرا برای غلبه بر محدودیت باتری یا کاهش میزان مصرف توان از شبکه برق، حسگرهایی با قابلیت برداشت انرژی از محیط در قالب انرژی خورشیدی، حرارتی، ارتعاشی یا رادویی پیشنهاد شده اند که در حال حاضر به صورت تجاری در دسترس می باشند. بنابراین دیگر نیازی به صرفه جویی انرژی در تمام طول عمر تجهیزات وجود ندارد اما باید سیاست های بهینه به صورت مدبرانه انرژی محدود شده از محیط را در راستای تامین نیازهای گره هزینه کنند.