كمردرد بعد از عفونت های تنفسی فوقانی، دومین علت شایع برای مراجعه به پزشک می باشد. مهمترین عامل کمردرد، وجود تاریخچه ای مبنی بر کمردرد قبلی است. احتمال بروز مجدد کمردرد در طی سال های بعد از ایجاد کمردرد حاد، حدود ۶۰ درصد می باشد. برای کمتر از ۱۵ درصد بیمارن مبتلا به کمردرد یک تشخیص دقیق آسیب شناختی- آناتومیکی وجود دارد و سایر بیماران تحت عنوان کمردرد غیراختصاصی نامیده می شوند که این نوع از کمردردها معمولا یک عارضه بی خطر محسوب می شوند اما اگر بدون درمان مناسب رها شوند، منجر به عود کمردرد، مزمن شدن آن و موجب کاهش شرکت افراد در فعالیت های فیزیکی می گردد. همچنین الگوی فعال شدن عضلات شکمی در بیماران مبتلا به کمردرد در مقایسه با افرادی که کمردرد ندارند متفاوت است. در افراد مبتلا به کمردرد کاهش ضخامت عضلات ثبات دهنده عمقی، موجب کاهش ثبات سگمانی ستون مهره ای و به طور هم زمان افزایش فعالیت جبرانی عضلات بزرگ سطحی، برای ایجاد و تقویت سفتی مهره ها می گردد که در طولانی مدت منجر به افزایش فشار وارده بر روی ستون فقرات و عود علائم کمردرد می شوند. از جمله تمرینات پیشنهادی در کاهش و یا بهبود عوارض مذکور می توان به تمرینات ثباتی تنه که هدف آنها عضلات عمقی است، اشاره کرد. این تمرینات باعث بهبود کنترل عصبی- عضلانی و تقویت عضلات تنه و بهبود عملکرد و کاهش عود کمردرد شده و به عنوان یک روش رایج در درمان مطرح می گردند. فرو بردن شکم به داخل و هم انقباضی عضلات شکم با هم، دو نوع تمرین مختلف برای انقباض شکمی هستند که اغلب برای تسهیل سطح فعالیت عضله عرضی شکمی و افزایش ثبات ستون فقرات تجویز می شوند.
تمرین فرو بردن شکم به داخل: فرد در وضعیت طاق باز با زانوهای خم قرار می گیرد و آرام و آهسته و بدون حرکت ستون فقرات و یا دیواره فوقانی شکم، ناف خود را به داخل و به طرف ستون فقرات بکشد و نیز لگن خود را در وضعیت خنثی نگه داشته و انقباض دیواره تحتانی شکم را به مدت ۱۰ ثانیه نگه داشته و در طی انجام این کار، نفس خود را حبس نکند.