لکنت اختلالی در روانی گفتار و با شیوعی کمتر از %۱است. لکنت ممکن است از ۱۱ ماهگی تا بلوغ شروع شود. اما اکثرا در سنین پیش دبستانی (بین ۲ تا۵ سالگی)، زمانی که ناروانی طبیعی هم در گفتار کودک وجود دارد، آغاز می شود. اکثر کودکانی که شروع به لکنت می کنند لکنت را بدون درمان یا با کمی درمان پشت سر می گذارند. تاکنون برنامه های متعددی برای درمان لکنت کودکان ابداع شده است. برنامه های درمانی کودکان مبتلا به لکنت زیر ۶ سال از نظر مداخله و تاثیر مستقیم بر روی کودک و یا تاثیر بر محیط خانواده و تاثیر غیر مستقیم بر کودک، به دو دسته برنامه های درمانی مستقیم و غیرمستقیم تقسیم بندی می شوند. برنامه های مستقیم بر مداخله مستقیم بر روی خود کودک و ایجاد تغییر در الگوی صحبت کردن کودک و کاهش مستقیم میزان شدت لکنت کودک تاکید دارند. و ممکن است که در آنها از کودک خواسته شود تغییرات خاصی را در تولید گفتار نظیر کاهش سرعت یا استفاده از شروع نرم همخوان ها یا روش های شرطی سازی برای تقویت روانی گفتار و جستجوی روش های اصلاح لکنت ایجاد نماید. در کل برنامه های درمانی مستقیم بدنبال تثبیت روانی گفتار در سطح تک کلمه و بتدریج افزایش طول گفته هستند. برنامه درمانی لیکامب یک درمان مستقیم است برای کاهش شدت لکنت این کودکان پیش از دبستان است که روی گفتار کودک تمرکز می کند. برنامه لیدکامب یک انتخاب درمانی بسیار مناسب برای این کودکان است تحقیقات بی خطر بودن و مفید بودن این درمان را بدون هیچگونه نتایج روانشناختی منفی که با آن ارتباط دارد مثل اضطراب کودکان و آسیب به وابستگی و دلبستگی کودک و والد را نشان می دهند. بطورکلی برنامه های غیرمستقیم بر استفاده از روش های غیرمستقیم و تاثیر بر روی الگوهای رفتاری والدین در تعامل با کودک تاکید می کنند و منظور این ا ست که والدین تغییراتی را در نحوه تعامل خود با کودک با هدف تسهیل روانی گفتار در کودکشان ایجاد نمایند. این برنامه ها بدنبال تثبیت روانی گفتار با کمترین میزان مداخله مستقیم بر روی گفتار کودک هستند.