نوجوانی یک مرحله متفاوت از زندگی است که افراد طی آن، طیفی از فرایندهای بیولوژیکی، روانشناختی و اجتماعی را تجربه کرده و برای نقشها و مسئولیت های بزرگسالی آماده می شوند. از آنجا که حدودا" یک نفر از هر پنج نفر افراد بین سن ۱۲ تا۱۹ سال یک اختلال روانی را تجربه می کنند، نوجوانی به عنوان یک دوره آسیب پذیری نسبت به مشکلات مربوط به سلامت روان شناخته شده است. سالها این عقیده وجود داشت که بچه ها به افسردگی مبتلا نمی شوند. و به نوجوانان دچار افسردگی برچسب دشوار یا بدخلق زده می شد. اخیرا" این حقیقت مورد توجه قرار گرفته است که بیش از ۲۰ درصد از نوجوانان و کودکان در دنیا از بیمارهای روانی ناتوان کننده از جمله افسردگی رنج می برند. افسردگی یک اختالل روانی است که با خلق افسرده، از دست دادن علاقه یا لذت، احساس گناه یا عزت نفس پائین، اشتها یا خواب آشفته، کاهش انرژی و کاهش تمرکز همراه است. افسردگی در نوجوانی و کودکی ممکن است مشابه با افسردگی در بزرگسالی باشد، اگرچه کودکان و نوجوانان ممکن است پرخاشگری، تحریک پذیری، و رفتارهای خود تخریب گر بیشتری در مقایسه با ناراحتی همه جانبه مرتبط با افسردگی در بزرگسالان نشان دهند. اگرچه شیوع افسردگی در طول کودکی کمتر از ۳ درصد است، میزان آن به طور شدیدی در طول نوجوانی افزایش می یابد. افسردگی در نوجوانی نه تنها با عملکرد تحصیلی اجتماعی و هیجانی فرد مداخله می کند بلکه یک عامل خطرزا برای غیبت از مدرسه، مصرف مواد، و رفتار خودکشی است. تحقیقات نشان داده اند که دعواهای والدین، کتک کاری در خانه، راهبردهای ضعیف مقابله ای عواملی هستند که باعث افسردگی در فرزندان می شوند؛ چرا که هر چه تعارض زناشویی افزایش یابد همکاری، همیاری و وابستگی به اعضای خانواده کمتر می شود و احتمال بروز رفتارهای خشونت امیز توسط والدین نسبت به فرزندان بیشتر می گردد. ارتباط ضعیف فرزند با خانواده و تهدید به خشونت از سوی والدین نیز از جمله عوامل دیگر دخیل در افسردگی هستند.