اختلال خوردن یکی از مهمترین اختلالات روانی و سومین علت بیماری در افراد جوان بعد از چاقی و آسم می باشد. اختلال خوردن برحسب آشفتگی شدید در رفتار خوردن مشخص می شود. این اختلال مشتمل بر دو تشخیص بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی است. بی اشتهایی عصبی برحسب خودداری از حفظ کمترین وزن بهنجار بدن مشخص می شود. پرخوری عصبی برحسب دوره های مکرر خوردن با ولع و به دنبال آن رفتارهای جبرانی نامناسب مانند استفراغ عمدی، مصرف نابجای داروهای ملین یا سایر داروها، روزه داری یا ورزش مفرط مشخص می شود. آشفتگی در درک شکل و وزن بدن ویژگی اصلی بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی است.
میزان بروز اختلال خوردن در نیمۀ دوم قرن بیستم افزایش یافته و متوسط سن شروع آن نیز حدود ۱۸ تا ۲۲ سال است. علایم اصلی اختلال خوردن شامل بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری حاصل از سرخوشی می باشد. در حدود ۳۰ میلیون نفر از مردم ایالات متحده آمریکا در هر سن و جنسی از اختلالات خوردن رنج می برند. این اختلال بالاترین میزان مرگ و میر در میان بیماری های روانی را به خود اختصاص داده است. تحقیقات نشان داده است که علل اصلی مرگ و میر حاصل از اختلال خوردن می تواند ناشی از نارسایی قلبی، نارسایی اندام ها، سوء تغدیه یا خودکشی باشد. همچنین توزیع درصد مرگ و میر توسط علایم اختلال خوردن به ترتیب شامل بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و پرخوری حاصل از سرخوشی می باشد. پژوهش های اخیر ارتباط بین اختلال خوردن و دیگر شرایط روانی را نشان می دهند؛ تحقیقات نشان داده است که رفتارهای اختلال خوردن در دختران جوان به منظور دستیابی به شکل بدن ایده آل بیشتر می باشد. همچنین سن شروع شیوع این اختلال در زنان جوان مبتلا به رفتارهای اختلال خوردن رو به کاهش است. در نتیجه، این زنان در معرض خطر ابتلا به مشکلات روانی و تشخیص بالینی اختلالات خوردن قرار دارند. در این میان دانشجویان دختر جهت رسیدن به موفقیت در کسب پذیرش اجتماعی بهتر، تمایل زیادی به لاغر شدن دارند بنابراین مسایلی همچون نارضایتی بدنی و اشتغال ذهنی نسبت به وزنشان، آنها را نسبت به اختلال های خوردن آسیب پذیرتر می نماید.