از بیست نوع ویتامین شناخته شده حدود هفده نوع آن در کیوی وجود دارد، در حالیکه در موز تنها سه نوع ویتامین یافت می شود. بالا بودن ویتامین C، فیبر رژیمی، ویتامین های Eو K، فنول ها، ترکیبات فلاونوئیدی و آنتی اکسیدانی در میوه کیوی باعث کاهش بیماری های همچون سرطان و ناراحتی های قلبی و عروقی می شود، همچنین مقاومت بدن در برابر بسیاری از بیماری ها را افزایش می دهد. کیوی رقیق کنندۀ خون است و از چربی بالا و فشار خون، سرماخوردگی و ورم لوزالمعده پیشگیری می کند. از میوۀ کیوی در تهیه سالاد، شیرینی ها، بستنی، مربا و غیره استفاده می شود. کیوی ترشح ادرار را هم افزایش می دهد، موجب کاهش وزن می شود و برای پیشگیری از روماتیسم مفید است. کیوی دارای اگزالات است که این ترکیب وقتی وارد بدن می شود در مایعات بدن باقی می ماند و موجب بروز عارضه در اعضایی نظیر کلیه ها و کیسه صفرا می شود، زیرا مانع جذب کلسیم می شود. بنابراین مصرف میوۀ کیوی در افراد مستعد ایجاد سنگ کلیه و سنگ کیسۀ صفرا باید کمتر شود. بهتر است. این میوه در این گونه افراد حداقل ۲ تا ۳ ساعت قبل و بعد از مصرف لبنیات و حتی قرص های کلسیم باشد. مقدار ویتامین C موجود در کیوی ۱۰ تا ۱۲ برابر لیموترش و ۳۰ تا ۶۰ برابر سیب است، به علاوه مقدار آن را تا دو برابر میزان موجود در مرکبات به ویژه پرتقال نوشته اند. در کتب چینی از کیوی به عنوان یک میوۀ دارویی نام برده شده زیرا باعث تنظیم سیستمهای مختلف بدن و کاهش چربی خون، اسید اوریک و قند خون می گردد. این میوه خاصیت تب بری نیز دارد و مانند آسپیرین موجب رقیق شدن خون شده، از ایجاد پلاک در خون جلوگیری می کند و در بیماران با جراحی قلب به منظور پیشگیری از انعقاد خون و لخته (آمبولی و ترومبوز) بسیار مفید است. به دلیل خاصیت کاهندگی میزان تری گلیسیرید، از غلظت خون می کاهد و از آترواسکلروز و بروز انواع سکته ها جلوگیری می کند.