شاید یکی از دلایل حفظ سیزده به در در میان مردم به مناسبت هم نام بودن این روز با نام تبستر یا ایزد و ستاره باران بوده باشد و مردم برای نیایش و درخواست باران برای کشاورزی بیرون می روند. جشن تیرگان یا آب ریزان در روز سیزده از ماه تیر (تیرآذر) برپا می کنند. هم اکنون نیز زردتشتیان این روز را جشن گرفته، با آب پاشیدن به یکدیگر نوای شادی سر می دهند. و شاید همچون مردم کارهای کشاورزی را آغاز کنند، جشن نوید رفتن به مزرعه بوده است. در فرهنگ اساطیری برای رسم های سیزده به در معنی های تمثیلی آورده اند که پاره ای از آنها به این قرار است: شادی و خنده در این روز به معنی فروریختن اندیشه های تیره و پلیدی است، روبوسی نماد آشتی و به منزله پاکیزه گردانیدن روح و نفس، خوردن غذا در دشت نشانه فدیه گوسفند بریان، به آب افکندن سبزه های تازه رسته، نشانه دادن هدیه به ایزد آب، گرده زدن سبزه برای باز شدن بخت و تمثیلی با مفهوم پیوند زن و مرد برای تسلسل نسل ها و انجام مسابقه به ویژه اسب دوانی یادآور کشمکش ایزد باران با دیو خشکسالی است. همچنین یکی دیگر از رسوم، پختن نوعی آش مخصوص است که در برخی نقاط در این شب به نیت در امان ماندن از حوادث روز سیزده تهیه کرده و بین سیزده همسایه تقسیم می کنند. در بعضی دیگر از مناطق در این روز به جای کاهو و سرکه، حلوای مخصوصی از خرما، به نام عسل حلو تهیه می نمایند. چون معتقدند که شادی را می بایست با شیرینی جشن گرفت. ایرانیان باستان برخلاف آنچه امروز متداول است نه تنها روز سیزده بدر را نحس نمی دانستند، بلکه آن را بسیار نیکو و خجسته نیز می دانستند. در کتاب آثار الباقیه ابوریحان بیرونی، روز سیزدهم نوروز، بسیار خجسته و نیک و در حقیقت به منزله جشن بزرگ است. بیرونی، نوشته است این روز بسیار نیکو و خرم است و به هیچ وجه کراهت ندارد.