در هر دقیقه به طور متوسط حداقل یک نفر در اثر حادثه رانندگی در جهان فوت می کند. همچنین حوادث رانندگی منجر به مجروح شدن بیش از ده میلیون انسان در سال می شود که دو تا سه میلیون آنها بسیار جدی و شدید می باشند. با توجه به هزینه های بیمارستانی و خسارات ناشی از تصادف و دیگر هزینه ها در مجموع مبلغ این خسارات تنها در ایالات متحده به بیش از دویست میلیارد دلار می رسد. البته خسارات ناشی از تلفات جانی که بیش از هر چیز مهم است با این آمار قابل محاسبه نمی باشد، چرا که نمی توان معادلی برای آن تصور کرد.
محققان همواره در تلاشند تا قسمتی از این ارقام را به نحوی کاهش دهند. طراحی و استفاده از کیسه هوا و کمربند ایمنی جان هزاران نفر را نجات داده است. با استفاده از سوپر کامپیوترها و شبیه سازی هایی این امکان به طراحان داده شده است که خودروهایی طراحی کنند که بیشترین انرژی را در یک حادثه جذب کرده و کمترین آسیب به سرنشینان برسد. در نتیجه تعداد تلفات در هر یک میلیون مایل جابه جایی خودروها کاهش یافته است. اما تنها راه حل کامل و موثر که بتواند مانع از تلفات جانی و مالی
بیشتری شود آن است که از برخورد خودروها با یکدیگر و یا موانع پیشگیری شود.
پیش گیری از حادثه دقیقا آن کاری است که مهندسان در آمریکا، اروپا و ژاپن بیش از هر چیز دنبال می کنند. آنها با قرار دادن میکروپروسسورهای پیشرفته، رادارها، مدارهای مجتمع سرعت بالا و پردازش سیگنال در برنامه های تحقیقاتی خود از سویی دیگر به صنعت خودرو نگاه می کنند؛ نگاهی که مبتنی بر جلوگیری از یک حادثه رانندگی است و نه ارائه سیستم های ایمنی در صورت رخ دادن یک حادثه در حال حاضر اولین نسل سیستم های پیش گیری کننده از حادثه بر روی خودروهایی نصب شده و استفاده میشوند. به عنوان مثال می توان به سیستم های Adaptive Cruise Control بر روی برخی خودروها اشاره کرد. در سالهای آینده این سیستم ها با رشد بیشتری همراه خواهند بود و بیشتر در دسترس قرار می گیرند تا جایی که به صورت یک استاندارد بر روی تمامی خودروها نصب می شوند. در این میان محققان بر روی سیستم های ایمنی بیشتری فعالیت می نمایند و این سیستم ها را به سمت نسل دیگری سوق خواهند داد که در آنها خودروها قابلیت ارتباط با یکدیگر و مراکز کنترلی را خواهند داشت که در پیشگیری از سانحه راننندگی نقش بسیار مهمی را ایفا خواهند نمود. در آینده گروه های تحقیقاتی رانندگی کاملاً اتوماتیک را ممکن می سازند. در این شرایط سیگنالهای اطلاعاتی و کنترلی بین خودروها و بین خودرو و مراکز کنترلی امکان حرکت خودروها را در مسیر تعیین شده فراهم می آورد. در این صورت در حالی که خودرو با سرعتی بیش از صد کیلومتر در ساعت مسیر را طی می کند. مسافران می توانند با خیالی راحت به مطالعه یا تماشای تلوزیون بپردازند. این سناریو در حدود ۱۰ تا ۱۵ سال دیگر با تحقق خود فاصله دارد. خوشبختانه در حال حاضر خودروسازان امکان افزایش ایمنی خودرو را به میزان قابل توجهی با استفاده از تکنولوژی روز دارند. آنها پیش از این مجهز کردن خودروها به سنسورهایی که موانع را تشخیص می دهند و امکان پیشگیری و یا کاهش شدت برخورد را دارند، روی آورده اند.