طراحی سبز عملی است که در طول انجام آن منابع طبیعی به کمترین حد آسیب می بینند. جهت جلوگیری از اسراف و صرفه جویی در مصرف انرژی، مصالحی که در آن استفاده می شود باید مفید و قابل برگشت به چرخه طبیعت باشند.

اصول طراحی پایدار در زمینه معماری شامل موارد زیر می باشد:

برای اینکه انسان با زمین آشتی باشد، ابتدا باید با آسمان آشتی کرد. معماری سبز یکی از مهمترین راه های رسیدن به پایداری در معماری است.

معماری سبز را بیشتر با اصطلاح معماری پایدار می شناسیم؛ اصطلاحی که به شرح تکنیک هایی در طراحی معماری می پردازد که همسو با نگرش های زیست محیطی بوده و با ایده احترام به طبیعت شکل گرفته است.

با ایجاد یک بام سبز می توان اثرات مثبت بسیاری ایجاد کرد. این بام ها به زیبایی بصری شهرها کمک می کنند و چشم اندازهای زیبایی را برای ساکنین شهرها به وجود می آورند. همچنین این بام ها در مقیاس میکروکلماتیک نیز موثرند و کیفیت آب و هوایی منطقه را ارتقا می بخشند.

با توجه به اینکه دی اکسید کربن از جمله مهمترین گازهای گلخانه ای است که در سالهای بعد از انقلاب صنعتی به دلیل استفاده بیش از حد از سوخت های فسیلی به ویژه در مناطق شهری از روند افزایشی برخوردار بوده است که سهم قابل توجهی در پدیده گرم شدن زمین دارد و از آنجایی که بسیاری از

بام سبز بامي است که با محيط کشت روينده پوشانده مي شود. بام سبز بامی است که مقدار یا تمامی آن با پوشش گیاهی و محیط کشت روینده پوشانده شده و لذا جزییات اجرایی آن می بایست با بام های معمول تفاوت داشته باشد.

در بسیاری از نقاط جهان برای پوشش سقف ساختمان های قدیمی و سنتی از مواد گیاهی نظیر برگ درخت خرما، نی مرداب و یا نی معمولی استفاده شده است.

در سال ۱۹۸۸، معماری بنام «اتکین» تعریفی برای ساختمانهای هوشمند ارائه کرد.